Mijn coschap verloskunde en gynaecologie zit er inmiddels op, helaas. De gang naar de verloskamers was als een soort van rode loper. De gang is absoluut niet breed, maar ’s ochtends vroeg en in de avond wordt meer dan de helft van het gangpad ingenomen door patiënten en familieleden die daar wachten tot hun familielid gaat bevallen of met ontslag mag. Het is een kleurrijk geheel en ziet er eigenlijk altijd erg gezellig uit. Als je rustig aan komt lopen wordt je door menigeen begroet, kom je langs rennen in je witte jas met een baby in je handen dan is het als de rode zee die open gaat en blijkt vooral die witte jas magisch te werken.
Per dag hadden we zo’n 80 bevallingen met als hoogtepunt een dag waarop we zelfs meer dan 100 bevallingen moesten doen. De dagen zijn druk, de nachten nog veel drukker aangezien er dan minstens net zoveel bevallingen plaats vinden, maar met minder personeel ter plaatse. Ik begon de nacht met minstens 10 vrouwen die op de grond op hun ‘bed’ (lees vuilniszak) zaten. Ze zaten met zijn allen in het midden zodat we gemakkelijk de ronde langs de bedden konden doen. Om de moeders op de vloer te bereiken moesten we echter huppend, heel voorzichtig, tussen de moeders en baby’s door. Ik had mijn witte jas net aangetrokken toen ik geroepen werd door een van de moeders, uiteraard, eentje te midden van de menigte op de vloer. Ze had het gevoel dat haar kindje er aan kwam. Haar rok voorzichtig optillend, zag ik inderdaad dat het hoofdje op de hoek kwam kijken. Lege bedden hadden we niet, laat staan dat zij nog in staat was om ook tussen en over de menigte heen te huppen. Daar zat ik dan, op mijn knietjes, een kindje ter wereld te brengen voordat zijn eerste kennismaking met de grote wereld de vieze vloer van Mulago zou zijn. Enkele minuten later stond ze lachend, volledig aangekleed naast me alsof er niks gebeurd was. Deze vrouwen blijven mij verbazen, zo ontzettend sterk! Terwijl ik mij eigenlijk weer bij de avondronde wilde voegen, werd ik al snel weer geroepen door een moeder, die uiteraard op de grond lag. Dit was nachtdienst nummer 1; binnen 1 uur tijd twee bevalling begeleid op mijn knietjes op de grond. Ja dit is typisch Oeganda.. Alhoewel het voor moeders vaak verre van ideaal is en ik ze eigenlijk beter zou toe wensen weet ik ook dat het voorlopig niet anders zal zijn en geniet ik stiekem van ieder moment, het echte Afrika. Rennen, vliegen, springen en vooral innovatief zijn.
De weekenden hoef ik me nooit een moment te vervelen want net als vroeger ga ik ieder weekend weer naar mijn thuis in Uganda en ben ik constant omgeven door mijn grote en kleine vriendjes uit het kinderhuis. Overdag lekker aan het werk in het kinderhuis en ‘s avonds is het altijd weer feest als er een aantal kinderen komen logeren. EN… de kinderen hebben tegenwoordig een nieuwe hobby. Baby mutsjes breien voor de baby’s in Mulago. Het is ideaal, de meeste moeders zijn erg arm en hebben vaak niet meer dan een paar lakens voor hun baby. Baby’s liggen hier vaak in tochtige ruimtes, aangezien moeders op de gang moeten wachten op hun ontslag. De moeders zijn enorm blij met de mutsjes, het staat de kinderen fantastisch en onze kinderen vermaken zich enorm goed met de breiringen. De kids maken er zelfs een sport van, wie kan de meeste mutsjes maken.
Voordat ik verder zou gaan met mijn volgende coschap op de infectieziekten had ik echter eerst nog iets anders ontzettend leuks voor de boeg; het beste uit twee werelden part 2 – Roos en Marleen in Oeganda. Ook Roos heeft nu kennis kunnen maken met ‘mijn kinderen’ en de kinderen vonden het fantastisch dat hun Auntie Marleen weer even terug was. Ditmaal had ik zelfs even echt vakantie, lekker rondreizen met zijn drietjes en bijkletsen, genieten dus.
Inmiddels ben ik alweer even werkzaam op de afdeling infectieziekten, daarover de volgende keer meer!
Ter afsluiting een foto met de kleine Julius. Het gaat fantastisch, behalve dat het qua lengte een klein manneke is, is er van zijn ondervoeding niks meer te zien. Hij is veranderd van een ongelukkig ziek mannetje naar een vrolijke ondeugende mollige peuter. Dankbaarder werk dan voor hem hebben mogen zorgen kan ik me niet bedenken.